Omdat ik praten over mezelf moeilijk vond, begon ik een aantal jaren geleden op advies van mijn psychologe met het opschrijven van alles wat er in me omging. Aanvankelijk was het puur bedoeld als een manier om me op een veilige manier te uiten en ruimte te maken in mijn hoofd. Maar toen ik samen met de psychologe mijn woorden teruglas, werden we allebei geraakt. Zo ontstond het idee om mijn verhaal in een boekvorm op te schrijven. Of ik het ooit zou uitgeven wist ik toen nog niet, maar dat het mijzelf ging helpen, daar kon ik wel in geloven.

Ik schreef over hoe ik als klein meisje omging met mijn getraumatiseerde moeder en emotioneel afwezige vader. Hoe ik als puber lastige dingen meemaakte en daar met niemand over praatte. Hoe ik daarna in ongezonde relaties belandde waarin ik mezelf wegcijferde. Hoe ik zelf moeder werd en als een leeuwin mijn liefste welpjes zou beschermen tegen alles wat ik zelf had meegemaakt.

Op het moment dat alles in mijn leven ogenschijnlijk vlekkeloos verliep, ging mijn lichaam protesteren. Ik had mezelf aangeleerd om voor iedereen te zorgen, behalve voor mezelf. En dat was niet voor niks, want om voor jezelf te zorgen, moet je eerst weten wat goed voor je is. En om dat te voelen, moet je luisteren naar wat je lichaam te vertellen heeft. Dat was lastig voor mij, want mijn lichaam had meer te vertellen dan ik zelf wilde weten, laat staan voelen.

Gedreven door vermoeidheid met nare angst- en paniekaanvallen, ging ik op zoek naar manieren om me beter te voelen. Met veel vallen, opstaan, leren, proberen, wanhoop en overwinningen kwam ik steeds een beetje dichter bij mezelf. Ik ging scheiden en zocht opnieuw naar liefde. Door schade en schande leerde ik dat echte liefde begint bij jezelf. Dat ik het waard ben om van te houden. Ik verdien het om eerlijk en respectvol behandeld te worden en een fijn leven voor mezelf te creëren waarbij ik me omring met mensen waar ik blij van word en die me respecteren met of zonder trauma. Ik leerde te houden van mezelf en dat doe ik nog steeds elke dag een beetje meer.  

Met mijn boek wil ik laten zien dat er geen kant-en-klare snelle oplossing is voor het helen van trauma. Het is een zoektocht naar binnen: proberen, vallen, opstaan, weer doorgaan en herhaal (in willekeurige volgorde).

Mijn wens is dat mijn boek erkenning, hoop en inspiratie geeft – of je nu zelf leeft met trauma gerelateerde klachten, of iemand kent die dat doet. Mijn boek geeft woorden aan wat vaak onbesproken blijft. Ik hoop dat het bijdraagt aan meer openheid. Dat we durven praten als we niet lekker in ons vel zitten of het even niet meer weten. En dat niemand het gevoel heeft het alleen te moeten doen. Alles wordt lichter als je het samen kunt doen en er iemand voor je is. 

Mijn boek is een absolute aanrader voor iedereen die trauma wil begrijpen en handvatten zoekt om ermee aan de slag te gaan.